Za stanovništvo Srema, pojam „kuća“ predstavlja mesto na kojem ukućani borave, ali se pod tim pojmom nazivalo i odeljenje gde je gorela vatra. Međutim, to ime se odnosilo i na „kućerak“ prostoriju sličnu kuhinji. „Kućerkom“ se nazivaju i privredne zgrade u kojima se čuva pšenica (ambar) i kukuruz (kotobanja). Na pojam kuća se odnose i domaćinstvo, zatim zadruga i gazdinstvo. U javnom govoru, prisutan je bio i naziv „ognjište“, naročito rasprostranjen u selima Donjeg Srema.
Prirodne karekteristike područja Srema su diktirale način gradnje kuće i vrstu građevinskog materijala, a na sam izgled kuće i njenih propratnih ekonomskih zgrada uticali su veličina i imovni status porodice.
Kuća i način stanovanja prolazile su kroz razne faze razvoja. U vreme turske vlasti u Sremu, narod je stanovao u zemunicama. To je bio izdubljeni prostor, polukružnog zasvođenog preseka u rasponu od dva do tri metra. Na spoljnoj strani je bio pristupni otvor i mali prozor. U 17. veku, putopisac E. Braun je zabeležio: „U Sremu mnoge porodice i stanovnici raznih varošica žive pod zemljom. Blizu ovih prebivališta su bunari iz kojih stanovništvo izvlači vodu. Da bi zadovoljili svoju radoznalost, silazili smo s konja i ulazili u njihove kuće, koje smo nalazili u boljem stanju nego što smo očekivali“.
Pored odeljenja u kome je gorela vatra, postojala je još jedna ili dve podzemne sobe, sa po jednim otvorom na vrhu. Tu je spavalo više porodica. A za vreme zime u svakoj sobi je bila peć sazidana od običnog blata. Jedino su kuće najbogatijih ljudi u sremskim selima bile građene od drveta, a pokrivene trskom ili slamom, a retke su bile one sa dve sobe, kao i dva prozora.
Kuzminski paroh Petar Runjanin je u Istoriji sela Kuzmina zapisao da su u isto vreme, paralelno sa zemunicama, u Kuzminu postojale kuće građene od blata i pruća, ali su bile bez prozora i dimnjaka.
Sa prelaskom u 18. vek, kuće u sremskim selima su dobile drugačiju arhitekturu. Bile su uglavnom prizemne brvnare. U vreme Vojne granice, kada je Srem bio pod vlašću Austrougarske, veliki uticaj na formiranje vojvođanskih naselja imale su uredbe Marije Terezije, koje su podrazumevale ušoravanje sela, što se odnosi na prosecanje ulica kroz naselje po ortogonalnoj šemi. Uz prosečene, uglavnom široke ulice se u nizu postavljaju kućišta sa stambenim objektom ispred i ekonomskim objektom ka unutrašnjosti.
Jedan kućni plac bio je veličine jednog jutra, širine 40 do 60 metara, a dvorišta su bila zatvorena ogradama od pruća. Već krajem 18. i početkom 19. veka, prema austrougarskim propisima o izgledu sela i kuće, seoske kuće su imale jednu sobu sa tri prozora do ulice i kuhinju sa otvorenim ognjištem, bancima i dimnjakom. Kuće su bile trščare sa zidovima od naboja i ćerpiča. Nakon toga, seoska kuća dobija novu formu, odnosno, još jednu sobu, tako da ona postaje trodelna. Uzrok svemu tome su potrebe domaćinstva za većim prostorom. Kuća dobija „gonak“ (nem. Gang, hodnik), otvoren hodnik, koji je imao drvene stubove i ogradu visine do 50 cm.
Dva najčešća tipa tradicionalnih seoskih kuća u Sremu su „dužna“, u kojima su prostorije raspoređene u nizu, sa zabatom do ulice i „preka“ kuća. Iz „preke“ kuće se razvija kuća „na lakat“, koja počinje da se gradi najčešće krajem 19. veka. Na prelazu u 20. vek, kuće dobijaju „ajnfort“, potkrovljeni ulaz u dvorište. Čeoni zabat kuće se diže na „kiblu“. Na zabatu, koji je u početku bio vrlo jednostavan, kasnije se nalaze raznovrsni geometrijski, cvetni motivi, odnosno ime vlasnika, godina gradnje kuće itd.
Prostorni sastav, veličina, broj odeljenja i njihova diferenciranost po funkciji najbolje karakterišu kulturni stepen i privredno stanje seoskog stanovništva u datom kraju i određenom vremenu. Od jednodelne prostorije, kuća se širi na dvodelnu, pa trodelnu, koja inače predstavlja osnovni tip kuće u vojvođanskoj arhitekturi.
Naposletku se razvija i četvorodelna kuća, tako što se prednji deo gonka zatvara da se dobije prostorija više, tzv. „mala soba“, a vremenom se zatvara i zadnji trem i tako nastaje „letnja kuhinja“. Sve do najnovije pojave „planinskih kuća“, spratnih, stara paorska kuća je svakako ostala prizemna zgrada.
